با توجه به تدابیر امنیتی شدیدتر در ورزشگاها از جمله:افزایش نیروی چلیس و لباس شخصی بین تماشاگران و تغیر لیدرهای قدیمی باشگاها(برای خط تشویق تیمها) و جایگزینی افراد چماق دار به این سمت ها،ایا رفتن به ورزشگاها بجز سرکوب و دستگیری افراد فعال جنبش،سود رسانی و تقویت مالی به فداراسیون دولت کودتا و سوء استفادهء رسانه ها و شبکه های ضد مردمی تحت عنوان های بازگشت شادابی در بین جوانان جامعه و اینگونه جلوه دادن بازگشت و مشارکت اکثریت افراد جامعه به جریانها و شریانهای طبیعی اجتماعی (مثلا قبل از انتصابات) ایا دست اورد های دیگری دارد؟! و اگر دست اورد + داره ایا بیشتر از هزینه های ذکر شده دارای اهمیت و ارجعیت بهتره؟همه خوب میدونیم که اینجا هیچ وقت مثل ایتالیا و ورزشگاه های سیسیلی با طرفداران تیفوسی نبوده که قبل از شروع و بعد از پایان هربازی به صرف گرفتن نتیجه یا عدم نتیجه تیم ورزشی بتونیم به خیابانها برزیم و به طریق قحر امیز ویا مسالمت امیز در خیابانها اجتماع و اعتراض خود را ابراز کنیم و انتظار داشت که مامرین گشتاپوی اینجا هم به مانند پلیس ایتالیا در چاچوب قانونی و مدنی با معترضین در صورت لزوم برخورد کنه،ما اینجا حتی نمیتونیم مثل طرفداران رئال در برنابئو با در اوردن و تکان دادن پارچه سفید(البته در اینجا سبز) به هر شکل اعتراض خود را به ساده ترین و محترمانه ترین شکل عنوان کنیم! با خالی ماندن صندلی های ورزشگاها و عدم حمایت مردم عملا میشه جلوی این جریان و باعث انعکاس یک اعتراض جمعی در جامعه و حتی در جوامع جهانی به عدم تمایل مردم و مشرکت انها حتی در مهمترین رخداد ورزشی ایران در زمان دولت کودتا باشیم. با سپاس.(قضاوت با شما)
پستها
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر